احساس تنهایی.عشق.خنده.بیخالی.تجربه شادی در این وبلاگ

چرا بیشتر آدم هایی که من دیده ام پاییز را دوست دارند؟
پاییز این فصل غم انگیز.
فصل سرخ و زرد.
فصل سوز.
فصل تنهایی.
فصل خیابان های خلوت.
نیمکت های خالی.

1 -پاییز فصل پوشیدگی است. در پاییز نه از گرمای آفتاب تابستان، ما خاورمیانه ای ها شاکی می شویم و نه به این خاطر که پوشش شخصی ما بخشی از عرف، قانون و هنجار عمومی و دولتی محسوب می شود و نمی توانیم آن را کم و زیاد کنیم، می نالیم.
در پاییز مشکل پوشش مان مثل زمستان هم نیست که کلاه کاموایی بر سر بگذاریم، پالتو کیپ تن بپوشیم یا پاچه ی شلوارمان را در چکمه فرو کنیم و دیگران را به زحمت بیندازیم. هم آنان را که ما را می بینند هم آنان را که دوست ندارند دیگران ما را ببینند.
در پاییز سر در گمی بهار را هم نداریم که برای انتخاب رنگ لباس به مشکل بیفتیم. که رنگ روشن و شاد بخشی از جامعه را غمگین می کند. و این بخش از جامعه برای اینکه شاد شود حاضر است دیگران را غمگین کند.
اما پوشش پاییز پوشش ساده ای است. بارانی و چتر. شال و کفش ضد آب. رنگ خیلی تند و زننده ای هم توی لباس های پاییزی نیست که دل و دین و عقل و هوش کسی به آب برود.

2 -پاییز فصل تنهایی است. در پاییز نه از کسانی که کنار جاده تابلوی اجاره – ویلا دست گرفته باشند خبری است، نه از شور و شر و انرژی بی حد و حصر تابستان که تو را تا کناره های دریا بکشاند. دریایی که کناره اش حریم محافظت شده ای دارد که بیش از آن که نگران جان مردم کناره باشد، مردمی که می خواهند تنی به آب بزنند یا روی تخته سنگی بنشینند و به دریا نگاه کنند، نگران دوری و نزدیکی و فاصله ی بین آدم هاست.
در پاییز مشکل زمستان هم نیست که برف کوچه و خیابان را پوشانده باشد و آدم ها در خانه ها بمانند و کنار هم دست هاشان را با آتش شومینه و بخاری گرم کنند و صدای خنده شان از پنجره های کیپ به خیابان بیاید.
در پاییز سر در گمی بهار را هم نداریم که شب ها رو تمام نمی شود و برای پر کردن این شب ها باید بسیار نقشه ها کشید که نقشه ها پاستوریزه باشد و شب ها استرلیزه.
اما پاییز ساده است. پالتو را تن می کنی و چتر را دست می گیری. دست دیگر را در جیب فرو می کنی و در خانه را باز می کنی و به خیابان می زنی. نه شری، نه شوری، نه خطری که منافی عادات عرفی معین و مشخص و مدون شهری باشد.

3 -پاییز فصل هوای دونفره نیست. در پاییز نه از روزهای کشدار گرم و شب های بی پایان تابستان خبری است که برای پر کردنش نیاز به نفر دومی داشته باشی. نه روزها آن قدر دوام دارد که برای پر کردن آن به نفر دومی فکر کنی.
در پاییز مشکل زمستان هم نیست که سرما از بیرون بزند و استخوانت را بترکاند و تنهایی ات را به رخت بکشد. که سرمای دست هات را به رخت بکشد.
در پاییز شوق شکفتن بهار هم نیست که آدم را سر در گم کند که این شعرها را برای چه کسی بخواند؟ که این گل ها را نشان چه کسی بدهد، که عیدی و هفت سین و تخم مرغ رنگی سال نو را برای چه کسی آماده کند.
اما پاییز ساده است. یک لیوان چای ساده و یک فنجان قهوه. یک شیرینی خشک از قنادی شیرینی فرانسه خیابان انقلاب. و پیاده گز کردن کوچه ها. تا رسیدن به میزی خلوت در کافه ای دنج.

4 -پاییز همین است. برای آن ها که سرشان بیهوده برای معضلات شهری و اجتماعی درد می کند و برای همین جوانان را به دردسر می اندازند، دردسری ندارد. آن ها می توانند تمام روزهای پاییز را بی آنکه احتمال بدهند در خیابان ها و کافه ها و خانه ها جرمی به وقوع بپیوندد در خانه بمانند.
پاییز همین است. وقتی در خیابان راه می روی احساس جرم نمی کنی. حالا این حرف های من به کنار، صدتا دلیل شاعرانه و عاشقانه و عارفانه، دیگران می توانند بیاورند که چرا پاییز خوب و دوست داشتنی است. من فکر می کنم پاییز به این دلیل فصل مورد پسند ما خاورمیانه ای هاست که احتمال دخالت دیگران در زندگی ما از باقی فصل ها کمتر می شود. که تنهایی تو در خیابان به رسمیت شناخته می شود. که آدم دردسر زیادی ندارد برای از سر گذراندن مهر و آبان و آذرش.

5 -مگر اینکه... مگر اینکه هوا ابری شود و نم بارانی بزند و هوا دونفره بشود و تو یادت برود که نشسته ای و هزار دلیل آورده ای که چرا "پاییز فصل مردم خاورمیانه است" و مثلا در هر جمله یادداشتی که نوشته ای، انتقادی اجتماعی مطرح کرده ای... که این همه صغری کبری چیده ای که تا چایی ات سرد نشده، هوای دونفره از سرت بپرد.